Tá dhá sheomra bhreise againn sa teach faoi láthair, bhuel, bhí, go dtí gur athraigh mé ceann dóibh ina seid garraíodóireachta, nó ina phlandlann, b'fhearr dom a rá, dom' luibheanna. Seo daoibh iad... sa bhosca dubh: síobhas (ag a haon a chlog), basal (ag a cúig), lus an choire (ag a hocht) agus, sílim, peirsil (ag a haon déag). Nílim róchinnte faoin dá cheann deireanacha, mar tá siad an-chosúil lena chéile faoi láthair. Ar ndóigh tá planda basail ar dheis, 'ceann a rinne mé cheana féin' mar a déarfá.
Molaim do shaothar. Déarfainn ó chuma na síológa nach bhfuil a ndóthain solais á fáil acu, áfach. Feictear dom go bhfuil siad “leaning out for love (na gréine)” mar a dúirt Leonard Cohen san amhrán “Suzanne”.
ReplyDeleteHa! Tá an ceart agat a Dennis, is léir. Deireann sé ar an bpaicéad, áfach, nár chóir dom iad a fhágáil faoi sholas díreach. Faraor, níl iomas ná instinn an gharraíodóra agam... go fóill ;)
ReplyDelete@ síobhas fite fuaite i mo phrátaí bruite brúite
ReplyDeleteCliste..:-)
@ níl iomas ná instinn an gharraíodóra agam..
..ná agamsa, a John, ach, maireann mo luibheanna - le cuidiú ó mo Gharraíodóir féin..;-)
Aontaím le Dennis faoin 'leaning out for love', ach ná fiafraigh díom réiteach na faidhbe sin!